Duchowość to pojęcie, które wydaje się być zarezerwowane dla – nazwijmy to tak – poważnych sfer ludzkiej egzystencji. To coś, co wpływa na wewnętrzną stronę życia. A sport? To przecież aktywność, która z założenia służyć ma rozrywce – rzeczy przyziemnej. Czy pomiędzy tymi sferami zachodzi jakaś relacja? Z pewnością tak, ale zaskoczeniem może być, jak duża.
Analizując relacje pomiędzy duchowością a sportem, można przyjąć kilka perspektyw: to, jak wygląda współczesny sport, jakie emocje wywołuje wśród kibiców; jak ważne jest mentalne przygotowanie w danej dyscyplinie, a także to, jak działa sport na osoby, które go uprawiają i solowo, i w drużynie (jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o sporcie, odwiedź ekutno.pl).
Złączeni w sporcie
Przyglądając się definicji terminu duchowość zauważymy, że można go rozumieć w znaczeniu wąskim, jak i w znaczeniu szerokim. W tym pierwszym kojarzymy go przede wszystkim jako coś związanego z religią, z czymś metafizycznym. W znaczeniu szerokim – duchowość jest ogółem uczuć i przeżyć człowieka, których źródła mogą być całkiem inne niż wiara w Boga. Zauważyć można, że sport to taka dziedzina ludzkiej egzystencji, która często prowadzi do duchowych uniesień, wywołuje radość, ale też żal, smutek i rozczarowanie. Z pewnością więc jest źródłem uczuć wyższych. Można przecież kochać sport, być mu oddanym i w związku z tym szanować zasady fair play i rywalizacji.
Z drugiej strony przyjrzeć się można uczuciom i relacjom pomiędzy ludźmi, między zawodnikami, ale również samymi kibicami. Obserwując drużyny sportowe – weźmy dowolną drużynę piłkarską i działających w niej sportowców, pomiędzy którymi rodzi się często specyficzny rodzaj więzi. Przejście jednego zawodnika z klubu do klubu dla fanów danej drużyny oznacza coś w rodzaju zdrady. Ale zwykle zawodnicy połączeni są przyjazną relacją.
Podobnie przeżycia duchowe dotyczą także tych zawodników, którzy walczą samotnie – na przykład maratończycy, czy lekkoatleci. Zwykłemu śmiertelnikowi trudno sobie prawdopodobnie wyobrazić uczucia, jakie spływają na sportowca, który staje na podium dzierżąc złoty puchar. Czy nie są to wzloty i uniesienia podobne do religijnej egzaltacji? Z pewnością!
Religijna cząstka
Na relacje pomiędzy duchowością a sportem patrzeć można jeszcze z innej perspektywy. Niektóre z dyscyplin wprost odnoszą się do prądów filozoficznych. Weźmy na przykład sztuki walki Dalekiego Wschodu. W wielu z nich istotny nacisk kładzie się na samodoskonalenie. Oznacza to nie tylko rozwój fizyczny, ale przede wszystkim duchowy. Mistrzowie tego typu dyscyplin podkreślają, jak ważna jest duchowość człowieka, i zaznaczają, że to w niej tak naprawdę tkwi siła fizyczna. Odnoszą się wprost do zasady, że twoje ciało może tyle, na ile pozwala ci umysł. Wreszcie w samym sumo skomplikowany ceremoniał otwarcia polega na odpędzaniu złych duchów. To odniesienie do duchowości w klasycznym ujęciu.
Bogowie sportu
Ostatnim aspektem, na który należy zwrócić uwagę, jest religijny wymiar sportu. Dziś w wielu dyscyplinach dostrzec można coś na kształt kultu. Drużyny, a przede wszystkim ich zawodnicy, sportowcy solowi, stają się dla swoich fanów bożyszczami. Fani ci podążają za nimi krok w krok – oczywiście nie dosłownie mówiąc, ale aktywnie kibicują im podczas każdego meczu, czy innego sportowego wydarzenia. Śledzą informacje o nich, a młodzi wielbiciele kolekcjonują plakaty, zdjęcia, zbierają wszystkie plotki. Zastanawiamy się wtedy czy mamy do czynienia z sympatią, czy już może ubóstwieniem sportowca.
Jak widać więc sport bardzo często ma wymiar duchowy i wpływa na duchowość osób, które są z nim związane.